Kahve Molası

Yol arkadaşım Alejo ile Bolivya’da uzun uzun seyahat ettik. İkimizin de 200cc Çin malı motosikleti vardı. Hız konusunda bir sorun yaşamadığımızdan beraber seyahat etmemiz kolaylaşmıştı. O günleri benim için çok daha farklı bir tecrübeye dönüştüren ise Alejo’nun hiç İngilizce bilmemesi, tıpkı benim hiç İspanyolca bilmemem gibi. 

Bir yerde oturduğumuzda veya bir hostele gittiğimizde etrafımızdaki insanlarla ilk iletişime ben geçiyorsam konuşma İngilizce başlıyordu. Sonra dönüp ona bir şey sorduklarında “arkadaşım İngilizce bilmiyor” diyordum. Peki diyerek İspanyolca konuşmaya başlayanlar eğer bana bir şey sorarlarsa “Pardon, ben de İspanyolca bilmiyorum” diyordum. Ya da tam tersi sırasıyla yaşanıyordu bu olay. İnsanlar bunu fark edince “ee siz nasıl beraber seyahat ediyorsunuz?” sorusunu soruyordu. Hem de hepsi. Cevap: MOTOSİKLET!

Seyahat sırasında derdimiz benzin, yemek ve yatacak yer olunca çok kolay anlaşıyorduk 🙂 Ben gün geçtikçe biraz İspanyolca öğrendim kendisinden ve işlerimiz iyice kolaylaştı. En güzel yanı ise asla siyaset konuşmamamız oldu. Lafı çok uzatmadan, fotoğrafında kola olan kahve molası hikâyemi anlatayım.

Uyuni’den Oruro’ya gittiğimiz gün termosuma sıcak su doldurmuş, yolda kahve yapar içeriz demiştim. Mola verip yemek yediğimiz yerde masadaki şekeri görünce hiç şekerimiz olmadığını hatırlamıştık. Şundan alalım iki kaşık, deyince Alejo neye nasıl şeker koyacağını bilemedi, öteyi beriyi aramaya başladı. Bir kap arıyordu sanırım 😀 Ben de masadaki kağıt (!) peçetelerden bir tanesini alıp hemen dürdüm. Aha buna doldur, diyerek Alejo’ya uzattım. Kendisi akıl etmemiş olsa da elimdekini hemen kavradı. Bir yandan gülüyordu, bir yandan da “bunu nasıl yaptın” diye soruyordu (sanırım :D)

Leblebi tozuyla büyüdük biz arkadaş 🙂 (diyemedim)

Bu hikâyeyi kısa tutayım ve o kahveyi 80 km ötede güzel bir molada bol şekerli içtiğimizi ekleyeyim. Buyrun fotoğrafın renkli hali 🙂