İlk Kamp

Gualeguaychu’dan yola çıkıp Corrientes’e varmayı planladığımı, yolun 700 küsür kilometre olduğunu, tek günde tamamlayamayacağımı ve yolun ortasındaki Curuzu Cuatia isimli şehirde kalmayı planladığımı Arjantin Seyahat Notlarımda yazmıştım. Şimdi o şehirden kısa bir hikayeyi buraya yazarak anılarım arasında yer vermek istiyorum.

Curuzu Cuatia şehrinin adını her seferinde hatırlayamıyor ve tekrardan kontrol ediyorum. Şehrin girişindeki benzinlikteki internet bağlantısı çalışmayınca ailemle iletişime geçememiş, bulduğum otelin fiyatını da beğenmeyince şehrin orta yerindeki parktaki kamp alanında çadırı kurmaya karar vermiştim. Kamp alanı dediğim de parkın ta kendisi. Yani park, kamp alanı oluyor. Sonuç olarak, etrafta kamp yapma amacı olmayan bir sürü insan vardı. Kaldı ki, kamp yapan tek kişi bendim 🙂

Parkın bekçisi çok uzaklaşmamamı söylemiş, hemen oracıkta çadır kurmuştum. Yemek için bir şeyler hazırlamaya kalkıştığımda etrafımda meraklı gözler beni izliyordu. Nöbeti değişen bekçiler yanımdan ayrılmıyordu. Depodan benzin çekme işini bile bana bırakmamışlardı. Ben yemek yerken bile izlemişlerdi. Hava kararırken gitmişlerdi. Fakat gece nöbetini tutacak olan bekçi orada değildi ve tuvaletlerin de kapısını kapatmıştı.

Doğal olarak kapları yıkayamamıştım. Gece boyunca gürültü bitmemişti. Açık egsozlu motosikletleriyle ortalıkta gezinen gençler çok ses çıkarıyordu. Bir süre telefonda anime izlemiş ardından yatmaya karar vermiştim. Güney Amerika’da ilk kez kamp yapıyordum ve haliyle tedirgindim. Her sese uyanıyordum. Bir süre sonra derin bir uykuya düşmüş olsam da gece üşüyerek çok kez uyandım. Sabah kalktığımda gözlerim şişmişti. Biraz hızlı hareket edip yola çıkmıştım. Ancak o gece o parkta neden kamp yapmak için kendimi zorladığımı anlayamadım. Oysa bir geceliğine otelde kalabilirdim. Çünkü sonraki iki gün ücretsiz kalacaktım. Neyse, çok da mutsuz değildim. O kampta ve ondan sonraki kamplarımda anladım ki ben tek başıma kamp yapmaktan pek hoşlanmıyorum. Hele de bir de imkanların kısıtlı olduğu bir kamp alanıysa. Ya da doğada kamp yapıyorsam ve manzara çok güzel değilse yine aynı şekilde hissediyorum. Yalnız kaldığıma değecek bir şeyler olmayınca canım sıkılıyor, sohbet edecek birileri arıyorum sürekli. Bakalım bu konuda düşüncelerim ilerde nasıl şekillenecek. 2016 yılı için düşüncelerim bu yönde 🙂

Arjantin’den şimdilik bu kadar. Paraguay Seyahat Notlarımla devam ediyorum.