TTR isimli bir projem var malum (Time To Ride; Trabzon-Tokyo-R); bunun ilk ayağı olan Tokyo için yola çıkmadan önce bir paylaşımım olmamıştı. Yapabileceğimden emin değildim, yok yere ortalığı velveleye vermek istememiştim. Motorumu sürüp kendimi Gürcistan’a atınca paylaşmıştım rotamı. E sonunda ne oldu? Hayal ettiğim rotayı gerçekleştirdim ve Tokyo’ya vardım. İnsanları galeyana getirsem, yalancı çıkmayacakmışım 🙂
Döndüğümden beri ikinci ayak olan R üzerinde beyin fırtınaları yapıyorum. Çoğu zaman bu fırtınalar sadece benim beynimde koptuğu için (beyin fırtınası, birden fazla kişiyle yapılan hızlı fikir üretme tekniğidir, o ayrı) istenilen sonucu veremeyebiliyorlar. Kendi hayallerimi defalarca şekillendiriyorum ve desteğe ihtiyacım olduğunun farkındayım. Düşüncelerine güvendiğim kişilerle verimli sohbetler yapıyoruz, yeni fikirler üretiyoruz, ancak şu ana kadar geldiğim nokta şu:
- Evet, sponsor bulmak istiyorsanız güzel bir sunum dosyanız olması gerekiyor. Bu konuda, işin ehli arkadaşlar girdi araya. Bir (aslında 2-3 tane ve hatta İngilizce versiyonları) dosya mevcut.
- Sonra bu dosyayı ilgilenebilecek kişilerin ilgilenebileceği şekilde onlara iletmek gerekiyor. Rakamı tam hatırlamıyorum ancak 300 ile 400 arasında firma ile iletişime geçmeye çalıştım. Aralarında aklınıza direk gelen motosiklet markaları ve bir sürü başka isim var. Aldığım yanıtlar (pek yanıt verilmiyor[muş] bu arada) hep olumsuz. “öncelikle teşekkür ederiz… ama….”
Peki nereye varabildim? Hem cüzdanıma, hem banka hesabıma, hem evin altındaki garaja bakıyorum; bence henüz bir yere varamamışım. Çünkü, iletişime geçtiğim hiç kimse bana destek olmadı/olmak istemedi. Sanırım insanlar (firmalar), bir şeyleri gerçekten istediğimde yapabileceğime inanmıyorlar 🙂 Varsın, inanmasınlar. (Bu süreçte bana yardımcı olmaya çalışan arkadaşlarımın yeri ayrı, onlar her zaman ellerinden geleni en iyi ve en samimi şekilde yaptılar.)
Ancak, şu gün ve tarih itibariyle yola çıkmaya hazırlanacak pek vaktim kalmadı. Hayallerimi ertelemek, belki de unutmak üzereyim. Bakış açım olumsuz, görüşlerim zayıf, düşüncelerim sisli, enerjim iyice düşük, moralim de pek iyi değil. Evde oturmaktan sıkıldım ve az önce dışarı çıkıp bakkala doğru yürüyeyim dedim. Gençlerden birinin üzerinde Trabzonspor logolu bir tişört vardı. Klasik mahalle abisi edasıyla “oğlum hala Trabzonspor’u mu tutuyorsun, başarısızlar” gibi bir şeyler söylemiş bulundum. Aldığım cevap o kadar açıktı ki gülümseyerek ayrıldım oradan.
“Ümit kesilmez!”
Çoğumuz için sıradan bir cümle haline gelmiş bir şey belki ama oturup üzerine kafa yorunca bu iki kelimenin içinde barındırdıkları baya geniş 🙂
Bir sponsorum yok, büyük ihtimalle olmayacak da. Bunu kabul ettim. Ama belli mi olur? Her an bir çılgınlık yapabilirim. Ümit kesilmez…
İki Teke 