Domates

Ve o domates…

Tokyo’da olduğum bir gün. Internet üzerinden bir arkadaşım ile muhabbet ediyorum. Bazı şeylerden çok sıkıldığımı anlatıyorum. Anlattıkça daha da sıkılıyorum. Yemek fiyatlarının pahalılığına geliyor konu. “Baya sıkıntıymış orada yemek” diyor arkadaş. “Sen ne diyorsun, 1 domates 4 tl yahu” diye celalleniyorum. “1 ay oldu Japonya’ya geleli, 1 domates yemedim hala” diye de ekliyorum. Baya agresifim anlayacağınız.

Bir tıkırtı geliyor bir yerden. Önce umursamıyorum. Sonra devam ediyor ses ve hırsız olabilir diye çıkıyorum merdivenleri. Arka bahçede birisi, bir depoyu açmaya çalışıyor elindeki telefonun ışığıyla. Kim olduğunu seçemeyince selam veriyorum. Işığı gözüme tutup selamıma karşılık verince, sesinden anlıyorum kim olduğunu. Birkaç gün öncesinde tanıştığım dönerci abi.

“Hayırdır abi, gece gece?” diye başlıyorum lafa. Laf lafı açıyor. Bir süre sonra, abi kendine ait olan depoyu açmayı başarıyor ve gitmeye hazırlanıyor. “Mandalina ister misin?” diye soruyor. “İsterim tabi, at bi tane!” diyorum ama atmıyor. Eliyle bir poşet uzatıyor bana. “Bu kadar mandalinaya gerek yoktu.” demiyorum nedense. Vedalaşıyoruz.

Merdivenlerden aşağı iniyorum, telefonda sohbet etmeye devam etmek niyetindeyim. Saate bakıyorum, gece yarısı olmuş. Mandalinalardan yemek istiyorum. Poşeti açıyorum…

3-4 mandalina, 1 salatalık ve kocaman kıpkırmızı bir domates bana sırıtıyor. Evet, işte bu elimdeki domates!

Ürperiyorum. Tüylerim diken diken oluyor. Korkuyla karışık sevincimi mesajlaştığım arkadaşımla paylaşıyorum ama duygu yoğunluğum azalmıyor. Yaradanın gücünden korkuyorum. Hafif bir titreme eşliğinde gözlerim doluyor. Yemiyorum domatesi (yiyemiyorum), ertesi güne saklıyorum.

Bu sırada nerede miyim? O’nun evinde, camiide 🙂