İstanbul’da motosiklet kullananların en az bir kez uğradığı yer Şile. Yolunun güzel, geniş, yeni ve nispeten boş olması motosiklet kullananlar için biçilmez kaftan bir nimet. Bu sebeple herkes Şile’ye gider.
Motosiklet sürmeye yeni başlamış birisi olmama rağmen “Şile’ye gazlamaya gidiyoruz” lafını çok kez duymuştum ve merak ediyordum neden diye. Yine havanın güzel olduğu bir haftasonu, henüz gazlamaya korkan ben Şile yoluna düştüm.
Bakırköy’den sahil yolunu takip ederek Sirkeci’ye kadar geldim ve arabalı vapur ile karşıya geçtim. Sonrasında Hasanpaşa’da birkaç motosiklet malzemesi bakıp Şile yollarına düştüm.
Benim için 100km hızla gitmek biraz hızlıydı henüz ve rüzgarın üzerimde yarattığı etkiye henüz alışık değildim. Ancak bu sadece benim için geçerliydi. Hız limitinin bile üstünde olan bu hız trafikteki otomobil sürücüleri tarafından hoş karşılanmıyordu. Ya daha hızlı sürmem gerekiyordu, ya da onların yolundan çekilmem. Çeşitli tercihler yaptım. Bazen hızlanmaya çalıştım, başaramadım. Bazen ise kenara çekilmeye çalıştım, onu da pek başaramadım. Fakat, sonunda Şile’ye ulaşmıştım. Yol üzerinde çok güzel viraja giren motosiklet sürücüleri vardı tabi ki ancak ben onlar kadar hızlı olmasam da gelmiştim. Peki ya şimdi?
Açıkcası Şile’ye neden geldiğimi bilmiyordum. Sanırım sadece gelmiş olmak için gelmiştim. En iyisi mi balık yiyeyim dedim. Ne de olsa sahil kenarı. Bir çok motorcunun orada olması gereksiz bir aidiyet duygusu verse de tek başıma zaman geçirdim. Hala yalnız bir motor sürücüsüydüm. Ve yine bu acemilikler sebebiyle fazla fotoğraf çekmeden geri döndüm.
Dönüş yolunda kamyonlar sebebiyle zor anlar yaşasam da akşam trafiği bastırmadan evime ulaşmıştım.
İki Teke 